Obiekty poprzemysłowe w krajobrazie kulturowym i przestrzeni turystycznej miasta średniowiecznego. Przykład zespołu XIX-wiecznej gazowni w Toruniu

Autor

  • Jarosław Kazimierczak Uniwersytet Łódzki, Wydział Nauk Geograficznych, Instytut Geografii Miast i Turyzmu, Pracownia Rewitalizacji Miast

Słowa kluczowe:

gazownia miejska, krajobraz kulturowy, przestrzeń turystyczna, Planetarium w Toruniu, rewitalizacja

Abstrakt

Celem autora artykułu jest wskazanie roli obiektu poprzemysłowego we współczesnym krajobrazie kulturowym oraz w kształtowaniu przestrzeni turystycznej historycznego miasta o rodowodzie średniowiecznym i znacznym nagromadzeniu niezwykle cennych obiektów architektury. W tym celu do szczegółowej analizy wybrano Toruń. Wartość zespołu urbanistycznego Starego i Nowego Miasta w Toruniu jest potwierdzona obecnością na Liście Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Praca powstała w oparciu o studium przypadku dawnego zbiornika gazowni miejskiej w Toruniu, który został zaadaptowany na planetarium. Jest to jeden z najwcześniejszych i najbardziej udanych przykładów przekształceń funkcjonalnych obiektu postindustrialnego w Polsce. Znaczenie Planetarium konsekwentnie wzrasta w przestrzeni turystycznej Torunia i aktualnie jest jedną z najchętniej odwiedzanych atrakcji turystycznych tego miasta. Również budynek, zajmowany przez placówkę, wpisał się na stałe w kulturowy krajobraz Starego Miasta w Toruniu, mimo odmiennej genezy w porównaniu z otaczającą go zabudową.

Bibliografia

Danielewski, A. (2005). Niezwykły świat techniki, najciekawsze zabytki w Polsce. Warszawa: Świat Książki.

Januszewski, S. (2008). Zabytkowe gazownie Polski. Prosto z pokładu. Biuletyn FOMT, R. VI, 59–60.

Kaczmarek, S. (2010). Proces rewitalizacji terenów poprzemysłowych a organizacja przestrzeni miejskiej Łodzi. W: T. Markowski, S. Kaczmarek, J. Olenderek (red.), Rewitalizacja trenów poprzemysłowych Łodzi. CXXXII. Warszawa: PAN KPZK, 7–18.

Kazimierczak, J. (2007). Atrakcyjność turystyczna Planetarium im. Władysława Dziewulskiego w Toruniu. Praca licencjacka wykonana w Instytucie Geografii Miast i Turyzmu Uniwersytetu Łódzkiego pod opieką doktora Roberta Wilusia.

Kazimierczak, J. (2012). Wpływ rewitalizacji terenów poprzemysłowych na kształtowanie nowej miejskiej przestrzeni turystycznej. Przykład Manchesteru i Lyonu. Turyzm, 22(1), 11–21.

Koter, M. (1994). Od fizjonomii do morfogenezy i morfologii porównawczej. Podstawowe zagadnienia teoretyczne morfologii miast. W: M. Koter, J. Tkocz (red.), Zagadnienia geografii historycznej osadnictwa w Polsce. Materiały konferencyjne. Toruń–Łódź: UMK, UŁ, 23–32.

Kucharzewska, J. (2004). Architektura i urbanistyka Torunia w latach 1871–1920. Warszawa: Neriton.

Lijewski, T., Mikułowski, B., Wyrzykowski, J. (2002). Geografia turystyki Polski, Warszawa: PWE.

Liszewski, S. (1995). Przestrzeń turystyczna. Turyzm, 5(2), 87–103.

Liszewski, S. (1999). Przestrzeń turystyczna miasta (przykład Łodzi). Turyzm, 9(1), 51–72.

Lynch, K. (1962). The Image of the City. Cambridge, London: The MIT Press.

Monitoring ruchu turystycznego. Turystyczny Toruń 2012. Toruń: OIT Toruń.

Niedzielska, M. (1997). Toruń dziewiętnastowieczny. Rocznik Toruński, 24.

Plit, F. (2011). Krajobraz kulturowy – czym jest? Warszawa: WGiSR UW.

Włodarczyk, B. (2006). Przestrzeń turystyczna – cykliczność, „aktorzy”, determinanty rozwoju. Turyzm, 16(2), 41–64.

Włodarczyk, B. (2007). Przestrzeń turystyczna – pojęcie, wymiary, cechy. Turyzm, 17(1–2), 145–158.

http://www.planetarium.torun.pl/art/67/planetarium-w-liczbach.html (2013.11.07).

Pobrania

Opublikowane

2014-10-01

Numer

Tom 7

Dział

Artykuły

Licencja

Złożenie artykułu do druku oznacza wyrażenie zgody na bezpłatne (tj. bez honorariów autorskich) przeniesienie autorskich praw majątkowych na Wydawcę i zezwolenie na wydanie pracy w postaci drukowanej w dowolnej liczbie egzemplarzy oraz zamieszczenie jej w postaci otwartego dostępu na stronie internetowej czasopisma, w bibliotekach cyfrowych oraz innych cyfrowych platformach wydawniczych, z którymi Wydawca zawarł lub zawrze stosowne porozumienie o udostępnianiu. W przypadku artykułów wieloautorskich przyjmuje się, że autor zgłaszający pracę („correspondingauthor”) ma pełnomocnictwo do reprezentowania pozostałych współautorów w tym zakresie. Autorzy są proszeni o podpisanie stosownego oświadczenia w tej sprawie.

Oświadczenie