Podnoszenie jakości edukacji przyrodniczej poprzez utrwalenie istniejącej i rozwój innowacyjnej bazy edukacyjnej, na przykładzie gminy Zawoja

Autor

  • Paweł Franczak Uniwersytet Jagielloński, Instytut Geografii i Gospodarki Przestrzennej

Słowa kluczowe:

dydaktyka, geoturystyka, innowacje, ścieżka dydaktyczna

Abstrakt

W artykule przedstawiono sposoby nowoczesnego rozwoju edukacji przyrodniczej na przykładzie gminy Zawoja. Zaprezentowano powstałą już infrastrukturę dydaktyczną (9 ścieżek dydaktycznych oraz infrastrukturę dydaktyczną skierowaną do osób niepełnosprawnych, na terenie Babiogórskiego Parku Narodowego). Następnie zaprezentowano będące w trakcie budowy Centrum Górskie w Zawoi, które ma pełnić funkcję dydaktyczną na temat obszarów górskich i himalaizmu. Autor zaprezentował też cztery projekty szlaków geoturystycznych, mających na celu edukację w zakresie procesów kształtujących powierzchnię Ziemi.

Bibliografia

Balon, J. (2003). W dolinie Horcones (Andy Południowe, Argentyńskie). W: Z. Górka, J. Więcław (red.), Badania i podróże naukowe krakowskich geografów. Kraków: PTG Oddz. w Krakowie, 42–46.

Franczak, P. (2011). Jaskinie Pasma Babiogórskiego. Jastrzębie-Zdrój: Wydawnictwo BLACK UNICORN.

Franczak, P. (2012a). Pasmo Policy – w cieniu Babiej Góry. Przyroda Polska, 4, 30–31.

Franczak, P. (2012b). Proponowane do objęcia ochroną obiekty przyrody nieożywionej Pasma Policy w Beskidzie Żywieckim. Chrońmy Przyrodę Ojczystą, 68 (4), 302–308.

Franczak, P. (2013). Mało znane beskidzkie jeziorka osuwiskowe. Płaj, 44, 195–198.

Fujak, K. (2012). Ogród Zmysłów Babiogórskiego Parku Narodowego. Rocznik Babiogórski, 13, 115–118.

Fujak, J., Urbaniec, T. (2010). Babiogórskie stawy. Rocznik Babiogórski, 12, 32–36.

Gasek, R. (2010). Ścieżka dydaktyczna jako forma poznania najbliższej przestrzeni geograficznej ucznia – na przykładzie ścieżki dydaktycznej w miejscowości Zalas. Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis Studia Geographica, 1, 68–83.

Golonka, J., Krobicki, M., Miśkiewicz, K., Słomka, T., Wałkowska, A., Doktor, M. (2013). Geopark „Beskid Ślasko-Morawsko-Żywiecki” – najstarsze utwory Karpat fliszowych. Przegląd Geologiczny, 61 (5), 277–285.

Hajzer, A. (2011). Korona Ziemi. Nie-poradnik zdobywcy. Warszawa: Wydawnictwo Stapis.

Knapik, R., Migoń, P., Szuszkiewicz, A., Aleksandrowski, P. (2011). Geopark Karkonosze – georóżnorodność i geoturystyka. Przegląd Geologiczny, 59 (4), 311–322.

Łajczak, A. (2005). Przyroda nieożywiona. W: D. Ptaszycka-Jackowska (red.), Światy Babiej Góry. Monografia, Zawoja: Wydawnictwo Babiogórski Park Narodowy, 19–40.

Migoń, P. (2012). Geoturystyka. Warszawa: PWN.

Miodowicz, W. (red.). (1992). Mała encyklopedia babiogórska. Pruszków: Wydawnictwo Rewasz.

Nowalnicki, T. (1971). Beskidzkie jeziorka zaporowe. Wierchy, 40, 274–280.

Obrębska-Starklowa, B. (1963). Klimat Babiej Góry. W: W. Szafer (red.), Babiogórski Park Narodowy. Kraków: PWN, 45–67.

Pasierbek, T. (2012). Babiogórski Park Narodowy. Przyroda otwarta na człowieka. Gazeta Górska, 78 (2), 8–11.

Ziętara, T. (1958). O rzekomo glacjalnej rzeźbie Babiej Góry. Rocznik Naukowo-Dydaktyczny WSP Kraków. Geografia, 8, 55–78.

Strony internetowe:

Prezentacja: Centrum Górskie Korona Ziemi w Zawoi (2013, 20 listopada). Centrum Górskie Korona Ziemi – Zawoja. Pozyskano z http://www.centrumgorskie.pl/upload/centrum-gorskie-korona-ziemi-pl.pdf

Ścieżki edukacyjne (2013, 20 listopada). Babiogórski Park Narodowy. Pozyskano z http://www.bgpn.pl/turystyka/sciezki-edukacyjne

Pobrania

Opublikowane

2014-10-01

Numer

Tom 7

Dział

Artykuły

Licencja

Złożenie artykułu do druku oznacza wyrażenie zgody na bezpłatne (tj. bez honorariów autorskich) przeniesienie autorskich praw majątkowych na Wydawcę i zezwolenie na wydanie pracy w postaci drukowanej w dowolnej liczbie egzemplarzy oraz zamieszczenie jej w postaci otwartego dostępu na stronie internetowej czasopisma, w bibliotekach cyfrowych oraz innych cyfrowych platformach wydawniczych, z którymi Wydawca zawarł lub zawrze stosowne porozumienie o udostępnianiu. W przypadku artykułów wieloautorskich przyjmuje się, że autor zgłaszający pracę („correspondingauthor”) ma pełnomocnictwo do reprezentowania pozostałych współautorów w tym zakresie. Autorzy są proszeni o podpisanie stosownego oświadczenia w tej sprawie.

Oświadczenie